Poziomka – puszka ułożona poziomo, daje dość specyficzny, inny obraz ruchu słońca. Nie przepadam za takimi specyfikami. Ale mam nadzieję że Wam się spodoba. Ustawiłem ją troszkę inaczej niż normalnie się to robi. Chciałem aby załapała się na obrazie faktura elewacji budynku no i oczywiście wschody słońca. Tak więc Solarigrafia zmienną jest wystarczy tylko obrócić puszeczkę i już wychodzi całkowicie co innego. Dlatego uwielbiam ten rodzaj fotografii. Co sądzicie?
Ps. czas naświetlania – ponad rok.
Piękne!
Dzięki. 🙂
Gdzieś, lecz nie pamiętam gdzie natrafiłem na twoje fotki z puszki. Fajna robota. Postanowiłem spróbowac sam. Zaopatrzyłem się w papier. W puszce po energetyku zrobiłem otwór igłą do glukometru, myślałem że otwór za duży wyszedł, ale po tygodniu naświetlania, bo na więcej mi nerwy nie pozwoliły, okazało się że wyszło. Troche byłem w szoku bo byłem pewien, że nic z tego nie wyjdzie, a tu efekt mnie mile zaskoczył. Więc zrobiłem kolejne puszki i zdjęcia. I tu mam pytanie. Najfajniejsze obiekty do fotografowania są oblegane przez ludzi (zabytki, kościoły, rynki itp, itd). Nie masz takiej myśli że ktoś zobaczy taką puszkę, albo jak ją przyklejasz i zaciekawi się co to i powiadomi odpowiednie służby o dziwnym obiekcie typu mały ładunek wybuchowy. A koszty sprawdzenia co to jest przez te służby są nie małe.
Zawsze jest taka myśl, zawsze giną puszki. Do tego chyba w Częstochowie interweniowali raz saperzy.
Tak więc ryzyko zawsze jest a z tego w co wiem to raczej nie ma zakazu fotografowania w ten sposób.
Jeśli mogę jeszcze zapytać, bo rozumiem że jak ktoś coś tworzy, to nie zawsze chce zdradzać kulisy swego warsztatu pracy. Co daje Ci naświetlanie jednego zdjęcia przez 2 lata? Przecież cały okres, od dnia kiedy słońce wędruje najniżej na niebie do dnia kiedy wędruje najwyżej na niebie trwa od 21 grudnia do 21 czerwca to jest pół roku. Dłuższy okres naświetlania wydaje mi się bezcelowy. I jak zrobileś to piękne błękitne niebo? W połączeniu z odcieniami brązu reszty zdjecia wygląda super.
Zresztą w ogóle muszę Ci powiedzieć że fajnie się czyta Twoje wpisy i ogląda Twoje filmiki.
Bezcelowy powiadasz… hmmm… a to dziwne bo mi się wydaję całkiem celowy. 😉
Pomyśl, oczywiście piszę całkiem ogólnie. Jeśli w pierwszej połowie roku wypadnie tak że masz dużo dni pochmurnych to zarysuje ci się nie tyle lini słońca ile byś chciał. Zostawiasz więc na drugą połowę roku co by słońce będąc na tej samej wysokości w słoneczny dzień co w pochmurnym dniu z pierwszej połówki roku dopaliło ci nową linię. 😉
Mam nadzieję że rozumiesz?
Ps. Co do kolorów to wpływa na to wiele czynników.
Rozumiem. Chodzi o ilość linii. Jak chcesz ich dużo, musisz dłużej naświetlać. OK. Też tak można. De gustibus non est disputandum 🙂 Dla mnie dwuletnie naświetlanie wydaje się bezcelowe, gdyż słońce od przesilenia zimowgo do przesilenia letniego zostawia na zdjęciu historyczny wzór dni słonecznych i pochmurnych. Daje to zdjęciu dodadkowy atut. Potem słońce zaczyna zamazywać tą historię. I już patrząc na to zdjęcie nie zobaczy się że jesień była wyjątkowo pochmurna. To trochę tak jak by do badania EKG użyć 2 lub więcej razy ten sam papier.
Po drugie jak Wikipedia podaje: „Solarigrafia jest techniką negatywową. Przy bardzo obfitym naświetleniu (szczególnie w miejscach, gdzie pojawia się obraz linii Słońca) może wystąpić zjawisko klasycznej solaryzacji i częściowe odwrócenie obrazu na pozytyw”. Zastanawiałem się więc nad tym czy są jakieś inne korzyści z długiego naświetlania. Ponoć czasem na czarno białym papierze może pojawić się też jakiś kolor.
Dzięki za odpowiedź.
Nie ponoć czasem tylko zawsze na papierze B&W pojawia się kolor. Cała Solarigrafia świata jest robiona na czarno-białym papierze. 🙂
Wybacz mi moje dyletanctwo, jeśli coś piszę nie tak. Swoje zdjęcia robię na papierze Foma. Wyszedl negatyw, odwrócilem na pozytyw. I kolorów nie zauważylem. A daltonistą nie jestem 🙂 Stąd było moje powyższe pytanie jak zrobiłeś to błękitne niebo.
Nie zawsze wychodzą kolory a Solarki w B&W to prawdziwe rarytasy. Sam mam może, tylko z dwie takie.